Δημοσιεύσεις

Την 7^η Αυγούστου 2013 εκδόθηκε η υπ’ αρ. 7 και με αριθμό πρωτοκόλλου 3522 γνωμοδότηση του κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, προοριζόμενη προς όλες τις Εισαγγελίες της χώρας, με την οποία απαντούσε στο υπ’ αρ. 595^α από 25-07-2013 ερώτημα του  Εισαγγελέα Εφετών Λάρισας, με το οποίο ζητούσε διευκρινήσεις περί του αν η χορήγηση απόλυσης υφ’ όρο κατ’ εφαρμογή της διάταξης της παρ. 4 του α. 97 Νόμου 4139/13, πέραν της έκτισης του προβλεπόμενου από αυτήν ελάχιστου ορίου της ποινής, πρέπει να λαμβάνεται παράλληλα υπόψη και η συνδρομή ή μη των προϋποθέσεων του άρθρου 106 παρ. 1 Π.Κ., δηλαδή η διαγωγή που επέδειξε ο κρατούμενος κατά τη διάρκεια της κράτησης του.

Στο ανωτέρω άρθρο μας είχαμε αναφέρει τη σχετική διάταξη του νόμου καθώς και τις προϋποθέσεις υπαγωγής σε αυτή, προκειμένω, “όσοι καταδικάστηκαν τελεσίδικα ή αμετάκλητα σε ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης για εγκλήματα που προβλέπονται στον παρόντα Κώδικα (περί Ναρκωτικών) να απολύονται υφ’ όρον αν έχουν συμπληρώσει το 1/3 πραγματικής έκτισης της ποινής που τους επιβλήθηκε”. 

Δεν πέρασαν πέντε μήνες από την εφαρμογή του Νόμου και της συγκεκριμένης διάταξης, κατά την οποία πολλοί ήταν οι βαρυποινίτες που αφέθηκαν υφ’ όρων ελεύθεροι, ώστε να έλθει κατόπιν ερωτήματος η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου και “να θέσει” ως επιπρόσθετη προϋπόθεση υπαγωγής στην εν λόγω διάταξη την «καλή διαγωγή» του κρατουμένου.

Τίθεται πλέον το απλό ερώτημα, πόσοι ήταν εκείνοι που αφέθηκαν μέχρι και σήμερα ελεύθεροι κατόπιν της ανωτέρω μεταβατικής διατάξεως του Κώδικα περί Ναρκωτικών (Ν. 4139/13 άρθρο 97 παρ. 4) και κατά πόσο ελέγχθηκε η διαγωγή τους για την αποφυλάκιση τους υφ’ όρων. Διότι, πλέον καθίσταται σαφές η πιθανή αντισυνταγματικότητα της εν λόγω γνωμοδοτήσεως, τη στιγμή δε μάλιστα που μέχρι και σήμερα αφέθηκαν ελεύθεροι βαρυποινίτες κρατούμενοι για πρόσκαιρη κάθειρξη, βάσει της ανωτέρω διατάξεως, δίχως να λογίζεται η διαγωγή τους κατά την κράτηση τους στα σωφρονιστικά ιδρύματα ως προϋπόθεση για την ελευθερία τους, σε αντίθεση με αυτούς που δεν έχουν κάνει μέχρι σήμερα χρήση της μεταβατικής διάταξης του νόμου, για οιονδήποτε λόγο, με συνέπεια να κρίνεται πλέον η αποφυλάκιση με «δυσμενέστερους όρους», και κατά του άρθρου 4 του Συντάγματος περί ισότητας.

Περαιτέρω, η κρίση της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, για την τελολογική ερμηνεία της μεταβατικής διατάξεως του ά. 97 παρ. 4 Ν. 4139/13, θεωρείται κατά τρόπον τινά ελλιπής, διότι σαφώς δεν γίνεται μνεία στην εν λόγω γνωμοδότηση «της θελήσεως του Νομοθέτη για την αποσυμφόρηση των φυλακών», και για ότι συνεπάγεται μετά αυτού, άλλα αναλύει την αιτιολογική έκθεση του Νομοθέτη, που κύριο σκοπό έχει να αιτιολογήσει «νομικά» την αποσυμφόρηση των φυλακών, που πολλές φορές επεδίωξε, δίχως όμως τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Συνεπώς, θα έπρεπε στην παρούσα φάση το αρμόδιο Υπουργείο Δικαιοσύνης, να εκδώσει μία εγκύκλιο, άλλως Υπουργική Απόφαση, ως το πλέον αρμόδιο όργανο και να αποσαφηνίσει, αν πέρα της συντακτικής ερμηνείας της μεταβατικής διατάξεως του α. 97, παρ. 4 Ν. 4139/13, χωρούν επιπρόσθετες προϋποθέσεις, όπως αυτή της διαγωγής του κρατουμένου, που εύλογα έκρινε πως υπάρχει η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, προκειμένω να αποφευχθούν παρερμηνείες, άλλα και αντισυνταγματικότητα στην εφαρμογή του.